من به این سئوال که آیا در نبود جواد نکونام تیم‌ملی دچار افت کیفی شده است، پاسخ مثبت می‌دهم. بله، این خلاء احساس می‌شود. نکونام یک هافبک دفاعی است. این تعریف البته در ذهن همه ما نقش بسته است. اما اصلی‌ترین ویژگی این بازیکن چیست؟ او قادر به انجام چه وظایفی است که دیگر هافبک‌ها در اکثر اوقات از عهده آن برنمی‌آیند.
ابراهیم صادقی و آندو تیموریان در حال حاضر هافبک‌های تیم‌ملی هستند. اتفاقاً کیفیت نسبتاً خوبی دارند اما ذات فوتبال این دو بازیکن خطرناک نیست. خود این بازیکنان چندان برای حریف خطرناک نیستند.
در حالی که هافبک‌های مدرن در دنیا ضمن بازیسازی، زدن توپ‌های بلند حریف و همچنین جنگیدن در میانه میدان در نقش گلزن هم ظاهر می‌شوند. دکو، رونی، کاکا و از همه اینها مهمتر استیون جرارد را در این دسته می‌توان جای داد.
جواد نکونام هم درست همین ویژگی را دارد. یعنی در میانه میدان یک خط جلوتر از مدافعان خودی سرزن خوبی به حساب می‌آید. ضمن اینکه در کارهای هجومی روی دو ویژگی مهمی که دارد، برای هر تیمی خطرناک ظاهر خواهد شد. شوتزنی نکونام و سرزن بودن این هافبک دو ویژگی هجومی وی به حساب می‌آید.
از سویی دیگر با یک مسابقه ساده هم می‌توان به کیفیت بالا و منحصر به فرد بازی نکونام در قیاس با دیگر هافبک‌های فوتبال کشورمان پی برد. چند سال دیگر هافبکی از فوتبال ما می‌تواند به لالیگا راه یابد؟ البته زمانی هم که نکونام مصدوم شد، عذر او را نخواستند.
مسئله‌ای که در بایرن مربیان این تیم و باشگاه حتی نیمکت‌نشینی کریمی را نیز قبول نکردند. بنابراین به جرأت می‌توان گفت بازگشت نکونام یعنی بازگشت 25 درصد کیفیت فنی به تیم‌ملی.
